Vluchten is harder lopen dan je aarzelende gedachten
Vluchten is harder lopen dan je aarzelende gedachten, de oneindige weg volgen naar het onbekende, doorgaan zonder aan te komen. Vluchten is geen rondreis die je telkens weer naar huis leidt. Vluchten is vanuit een doolhof toekijken hoe anderen zorgeloos thuis komen.
Wie vlucht moet zwerven, zweten, zwemmen en als het niet meer kan zwijgzaam bezwijken. Die verzwakte ontheemden hoor ik nog verdrinken. Gedood wat moest blijven leven. De weg kent geen doorgang. De poorten zijn geen ingang, de bestemming geen vooruitgang. Vertrekken is geen keuze. Blijven is geen optie. Huilen heeft geen zin. Vluchten is een instinct, de oerkracht van het leven. Dat zette me ook aan tot vluchten. Gevlucht omdat de vertrouwde geboorteaarde de last van mijn leven niet meer wilde dragen. Omdat de zweep van een gruwelijk tijdperk blauwe littekens op mijn ziel wilde aanbrengen. Vertrokken omdat het oorlogsleed mijn levende verlangens in zijn donkere loopgraven wilde begraven. Gevlucht omdat het blijven pijn deed.
Laat me, laat me weer samen met mijn gemis logeren in de isoleercel van mijn oeverloze gedachten. Laat me weer die bittere wijn van herinneringen in het glas van de eenzaamheid schenken. Kon ik maar zonder geheugen denken. Kon ik maar zonder verlies mijn thuisgevoel terugvinden. Kon ik maar ooit zonder spijt achterom durven te kijken.
Was ik maar een lentehyacint in een pot vol vertrouwde aarde. Een vrolijke hyacint die samen met zijn draagbare aarde welkom is in ieder vruchtbaar tuintje. Een paarse hyacint die alleen opkomt als de aarde, water en de zonnestralen hem goed bevallen.
De hoop op een beter of ander verleden heb ik al lang opgegeven, maar ik laat die bittere smaak van herinneringen mijn heden niet meer beheersen. Mijn pijn is niet groter dan mijn levensdromen. Mijn hoop is alweer zwanger. ln verwachting van een nieuw thuis, heb ik de stilte van mijn heimwee doorbroken. De verlangende in mij werkt al een tijd aan een verzoenend thuis boven het kerkhof van het verleden. Vluchten is voor mij vanuit beperkingen opnieuw groeien. Nederland gaf me die kans om te kunnen bloeien, Nederland gaf me de vaste grond om de knagende gedachten los te laten. Thuis is waar je meetelt, waar je de ruimte krijgt om erbij te horen. Thuis is waar de zon schijnt. Waar je opnieuw kunt aarden. Onder de schaduw van de Utrechtse Dom ben ik verliefd en vader geworden, heb ik gestudeerd en geschreven, gewerkt in alle gewesten. Ik hou van deze Hollandse polder van mijn Perzische dromen. Ik zal nooit meer verzuimen om in vrijheid te leven.
Beste vertrekkende voorzitter, de heer Lubbers!Nu ik de vrees voor heimwee en de migratiestress voorbij ben, nu ik mijn eigen plek in deze samenleving en op de arbeidsmarkt heb gevonden, sta ik klaar voor onze gezamenlijke uitdaging, de 'derde bevrijding'.
Sepehr H. Joussefi
Afscheid van UAF-voorzitter Ruud Lubbers
14 juli 2014 - ‘Vluchten is harder lopen dan je aarzelende gedachten, de oneindige weg volgen naar het onbekende, doorgaan zonder aan te komen. Vluchten is geen rondreis die je telkens weer naar huis leidt. Vluchten is vanuit een doolhof toekijken hoe anderen veilig thuis komen’.
Met deze woorden opende UAF-alumnus Sepehr Joussefi zijn indrukwekkende toespraak bij de bijeenkomst op vrijdag 11 juli ter ere van het afscheid van Ruud Lubbers als voorzitter van onze organisatie. Ook andere gevluchte oud-studenten maakten tijdens de bijeenkomst bij de Erasmus Universiteit in Rotterdam op zeer persoonlijke wijze hun grote waardering kenbaar voor wat voor vluchtelingen mede dankzij het werk van oud-premier gerealiseerd kon worden.
Tomeloze inzet
Mardjan Seighali, directeur van het UAF, sprak met warmte en respect over haar samenwerking met de UAF-voorzitter. De toespraken van de heer Bart Straatman (namens het College van Bestuur van de Erasmus Universiteit), UAF-bestuurslid Roel Fernhout en voorzitter Jan van Zijl van VluchtelingenWerk Nederland ademden oprechte waardering voor de tomeloze inzet van de UAF-voorman in de afgelopen acht jaar. Dankzij zijn inzet gingen nieuwe deuren open voor vluchtelingen en werd het gure klimaat voor vluchtelingen wat minder somber. Job Cohen gaf aan het eervol te vinden om zijn lange verbondenheid met het UAF nu als voorzitter te mogen voortzetten.
Eerbetoon van vluchtelingen